கருத்து: ஜோர்ஜ் ஃபிலாய்ட்டின் மரணம் உணர்த்தும் பாடம் என்ன? கணபதிராவ்

எழுத்து: வீ. கணபதிராவ்

(சிலாங்கூர் மாநில ஆட்சிக்குழு உறுப்பினர்)

அமெரிக்காவில் ஏழை ஆன்மா ஜார்ஜ் ஃபிலாய்டின் மரணம் போலீஸ்காரரால் மட்டுமல்ல, ஒரு தலைமையால் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்ட இனவெறியின் விளைவாகும்.

சமீப காலமாக இனவெறி தொடர்பான வெறுக்கத்தக்க பேச்சுகளும் செயல்களும் தங்கள் தலைவர்களிடம் நுழைந்தன. அது தலைவர்களிடமிருந்து  கீழாக இறங்கி இன்று அனைத்துத் தரப்பினரிடமும்  இனவெறியை வெளிப்படுத்தத் தொடங்கியுள்ளது.

தலைவர்கள் தங்கள் இனவெறி தன்மையை காட்டும்போது, ​​நிச்சயமாக மற்ற தலைவர்கள், அமலாக்க அதிகாரிகள் உட்பட அரசு ஊழியர்கள் அனைவரும் தங்கள் தலைவரின்  அடிச்சுவடுகளைப் பின்பற்றுவார்கள். இந்த நடவடிக்கைகள் ஆரம்பத்தில் மன்னிக்கப்படவில்லை, ஆதலால்தான்  இப்போது அமெரிக்கா ஒரு பெரிய பேரழிவை சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

இன்று எழுந்துள்ள போராட்டம் இதைதான் நிரூபிக்கின்றன.  இனவெறியை ஆதரிக்காத, அதை கடைப்பிடிக்காத, ஆனால் ஒவ்வொரு குடிமகனையும் சமமாக கவனித்துக்கொள்ளும் சரியான எண்ணம் கொண்ட தலைவர்கள் ஒரு நாட்டை அதிக உயரத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல தேர்வு செய்யப்பட வேண்டும். "நான் முதலில் ஒரு மலாய்", அல்லது "மலாய்க்காரர்கள் முட்டாள், சோம்பேறி", அல்லது "சீனர்கள் ஆளுமையாளர்கள்", அல்லது "இந்தியர்கள் குண்டர்கள்" போன்ற இனவெறியை தூண்டும் தலைவர்களை நம்  நாட்டில் தலைவர்களாக அனுமதிக்கக்கூடாது.

அனைவரையும் தங்கள் சொந்த மக்களாக ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய தலைவர்கள்தான் நமக்குத் தேவை. தனிப்பட்ட சமூகங்களின் ஒவ்வொரு தேவையும் கைவிடப்பட வேண்டும் என்று இது அர்த்தப்படுத்துவதில்லை, ஆனால் அது மற்றொன்றைப் பாதிக்காத வகையில் கையாளப்பட வேண்டும்.

ஒவ்வொரு சமூகத்தின் உரிமைகளும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட வேண்டும், மேலும் சமூகத்தை மேம்படுத்துவதற்கான எந்தவொரு சிறப்புத் தேவைகளும் மற்றவர்களின் உரிமையை பாதிக்காமல் ஊக்குவிக்கப்பட  வேண்டும்.

ஒரு  சமூகத்தை மேம்படுத்த தலைவர்கள் மற்ற சமூகங்களின் உரிமைகளைத் திருடும் சூழலில்  அதிருப்திகள், ஏமாற்றங்கள் பொறாமை ஆகியவை மக்களை போராட்டத்திற்கு இட்டுச் செல்லும்.

அவ்வகையில்  டிஏபி மூலம் மக்களுக்கு  சேவை செய்ய நான் தேர்வு செய்யப்பட்டதற்கும்  இதுவே காரணம். நான் 2007இல் ஹிண்ட்ராஃப் வழியாக இந்திய உரிமைகளுக்காகப் போராடினேன், பின்னர் ஐ.எஸ்.ஏ.வின் கீழ் கைது செய்யப்பட்டு கிட்டத்தட்ட இரண்டு ஆண்டுகள் சிறையில் அடைக்கப்பட்டேன். ஆம், நாங்கள் இந்திய உரிமைகளுக்காகப் போராடினோம், ஏனென்றால் நாங்கள் அதிகபட்சமாக முடக்கப்பட்டோம். நாங்கள் பதிலடி கொடுத்தோம், ஆனால் மற்றவர்களின் உரிமைகளைத் திருடவில்லை, அதை பற்றி நாங்கள் கேள்வி கேட்கவில்லை. ஆனால் நாங்கள் எங்கள் உரிமையை  கேட்டுக்கொண்டிருந்தோம்.

அடுத்த ஆண்டுகளில், மெதுவாக இந்தியர்கள் 2008 ஆம் ஆண்டு முதல் பக்காத்தான் ஹரப்பன் கூட்டணியின் கீழ் தங்கள் உண்மையான சுதந்திரத்தையும் உரிமைகளையும் உணரத் தொடங்கினர். என் பார்வையில், டிஏபி என்பது அதிக ஒருமைப்பாடு, ஒழுக்கத்தைக் கொண்ட ஒரு கட்சி, அங்கு அனைத்து மலேசியர்களுக்கும் போராட வேண்டும் என்பதே முக்கிய நோக்கம். மற்றவர்களை பாதிக்காமல் அவர்களின் தனிப்பட்ட அல்லது சமூக உரிமைகளுக்காக அதை பயன்படுத்தினோம். 

"மலேசியா மலேசியர்களுக்கே" என்ற ஒற்றை கோட்பாட்டை வலியுறுத்தி வருங்கால தலைமுறைக்காக நாடு முன்னேற்றம் காண டிஏபி போராடுகிறது. டிஏபி-இன் மூலம் எனது போராட்டமும் இதை நோக்கிதான் பயணிக்கிறது.; அது அனைவருக்குமானது.  ஒவ்வொரு மலேசியரின் மனதிலிருந்தும் இனவெறியை ஒழிப்பதே நமது அடுத்த நோக்கமாகும்.

ஒரு சமூகத்தின் சிறப்புத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதை விட அனைத்து மலேசியர்களுக்கும்  சமமாக கொள்கைகள் இயற்றப்பட வேண்டும். மற்றவர்களின் உரிமைகளைத் திருடாத வரை வெவ்வேறு சமூகங்களுக்கான உறுதியான கொள்கைகள் வரவேற்கப்படுகின்றன. தங்கள் சொந்த சமூகங்களை கவனித்துக்கொள்வது ஒரு குற்றம் அல்ல, அதை இனவெறி என்று கருதக்கூடாது.

எனவே, சவாலான உலகில் முன்னேற அனைத்து வகையான இன பாகுபாடுகளையும் அகற்றுவதற்கான அனைத்துலக மாநாட்டில் மலேசியா கையெழுத்திட வேண்டும் என்பதை மீண்டும் வலியுறுத்த விரும்புகிறேன். நம் நாட்டின் முன்னேற்றத்திற்காக கையெழுத்திடும் தைரியம் தலைவர்களுக்கு இருக்க வேண்டும். அவர்கள் நாட்டை இனவாதத்தின் எதிர் திசையில் நகர்த்த வேண்டும்.

இனவெறியை ஒழிக்க நாம் தவறினால், மலேசியாவில் எந்த நேரத்திலும் ஒரு "ஜார்ஜ் ஃபிலாய்ட் சம்பவம்" நிகழக்கூடும். ஒரு தலைவராக, எனது மலாய், சீன, இந்திய, ஈபான், கடாசன், டயாக், முருத், சீக்கியர், பூர்வக்குடியின சகோதர சகோதரிகள் அல்லது மலேசியாவின் எந்தவொரு சரியான குடிமகனுக்கும் இது நடக்க நான் அனுமதிக்க மாட்டேன்!

குறிப்பு: இந்த படைப்பு எழுத்தாளரின் சொந்த கருத்துகளை உள்ளடக்கியவை ஆகும்.